حکومت اسلامی ایران برای همه نابهنگامی خود بهای گزافی خواهد داد. از دست دادن فرماندهان و سران حکومت تنها بخش کوچکی از این تاوان است. امروز موجودیت شان زیر سؤال است چه با جنگ، چه بی جنگ، و چه در دوره آتش بس. حکومت «ضد غرب» ی که با تمام هست و نیستش خود را برای پذیرفته شدن نزد آنان می آراست هم با صدای تندروانه، هم با صدای دیپلماتیک مکش مرگ مای امثال آقای ظریف و هم با صدای لشکر متوهمین دستگاه بوروکراسی شان. در فرجه مذاکراتی ترامپ با ایران و در پروسه آماده شدن ایران برای پیوستن به آن، فضای بحث در میان همفکران حکومت و اتاقهای فکرشان و همچنین اظهارات و رفتارهای مقامات حکومتی علیرغم عشوه شتری های گاه و بیگاه شان شور و شعفی بود که هیچ ترجمان عملی نداشت جز اینکه: حالا دیگر خودمان سکان پیوستن به «جامعه جهانی» (نام دیگر غرب بزرگ) را در دست داریم. آب از لب و لوچه مفسرین و صاحب نظران اکادمیک و غیر آکادمیک دور و بر حکومت آویزان شده بود و در این فریب دستجمعی همه تصور کرده بودند که پشت میز مذاکره با آمریکا نشستن یعنی سری در میان سرهای جهان آوردن. حالا اگر در کنار روسیه و چین نشد، این بار با خود خود آمریکا. و ترامپ هم که جنگ نمی خواهد!!!
حالا ترامپ صلح میخواهد . چرا؟ مگر دلایلی که منجر به جنگ شده بود از بین رفته است؟ فاشیست های حاکم بر اسراییل با غزه و لبنان هم آتش بس اعلام کردند و هنوز آتش باران یکجانبه اسراییل بکار است. ترامپ آمده تا جهان را با قدرت به خدمت MAGA درآورد. و در این ۱۲ روز آرایشی تغییر نکرده است. اینکه MAGA نیازمند MIGA (عظمت را به ایران بازگردانیم) شده خود معنای این آتش بس را تا حدودی روشن می کند.
جنگ ویرانی است و نباید آغاز شود. اما آنچه ما در صحنه میبینیم «صلحی» است بس مسلح و بهمان اندازه ویرانگر. این بخشی از بهای نابهنگامی حکومت اسلامی است که سپهر سیاسی ایران را چنان شخم زد که در مقابل کفتار خود شیر نامیده ی هرزه امروز فاشیسم حاکم بر اسراییل، تنها شیر وارفته فاسد رو به موت یکی از بی بضاعت ترین بخشهای شاهان ایران (پهلوی) قد برافراشته است. اپوزیسیون سیاسی ایران گرچه خود قربانی شرایطی بوده که حکومت اسلامی بقیمت پروار کردن یکی از هارترین و رذل ترین بخشهای بورژوازی منطقه ایجاد کرده، اما در برخورد به این وضعیت نه بی مسئولیت است و نه بی وظیفه .
چالش 